Kardelen [Tnelu]

Bir rüya gördüm, sırılsıklam uyandım telaşla
Gözyaşlarımda boğulmak üzereyken yatağımın çarşafı.
Farklıydı, belki rüya belki de gerçeklerdi...
Sanırsın rüyaydı...
Dağlarda kar vardı
Bembeyaz bir hayattı
Tipiden göz gözü görmezken, yağan duygularımdı.
Karların arasında göğe ulaşmak isteyen bir kardelen boy vermişti apansız
Görmeyen gözlerim izledi göğe merdiven dayayışını o masum kardelenin
Bir başınaydı,
Ruhundan yitirmiyordu fırtınaya, tipiye inat
Göğe ulaşmak,
Güneşe ulasmaktı inancı...
Rüyasıydı...
Hayattı...
Uyanmak istemedim,
İzlemek istedim sonsuz gökyüzüne inat güneşe olan inancını,
Çabasını...
Rüyamdı...
Bir kardelen büyüyordu ruhumun karlı ovasında tipiye inat,
Duygusuz yürekli sokaklarda kaybettiğim adresleri hatırladım,
Sonra unuttum...
Bir kardelen büyüyordu ruhumda yüreksiz fırtınalara inat,
Kırıp döken,
İnsansı rüzgarlara inat,
Umutlu...
Sonra gökyüzü oldum
Ve sonra bulutlar...
İzledim sonsuz kalabalıkta bana yüzünü gösteren kardeleni hayranlıkla,
Hak ettim mi bu baş kaldırışı diye düşündüm...
Güneş miydim?
Kendi soğuk iklimine sıkışmış ben güneş olabilir miydim?
Elimi uzattım o asi ve yürekli,
Kalabalıklar arasındaki kardelene...
Uyandım...
Rüya mıydı?
Hayallerim kadar gerçekti...
Dokundum, hissettim...
Ve uyudum tekrar kardelenin gölgesinde...
Kiria, yaban gülü...
Ruhumun karlı ovasında asi bir kardelen...
Kiria...